Κάτι για την Κύπρο...

 

 Τους τελευταίους επτά μήνες η διαδικασία μοιάζει ίδια. Σχεδόν σε καθημερινή βάση, το πάντα δύσκολο πρωινό ξύπνημα, οι ετοιμασίες και έπειτα το κλείσιμο της πόρτας πίσω μου με δύναμη, ανάλογη με την διάθεση· ως εδώ καλά. Χαρακτηριστικά στοιχεία ρουτίνας που θα υπήρχαν παντού. Το διαφορετικό, που το συναντάς αμέσως και που τραβάει το βλέμμα χωρίς να το θες, είναι ο Πενταδάκτυλος που υψώνεται ακριβώς από πίσω, σαν ένα "background" σε φωτογραφία. Απάνω του η τούρκικη σημαία και δίπλα η σημαία του ψευδοκράτους. Σημάδια ότι το βόρειο μέρος του νησιού παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Για όσους το ζουν από κοντά είναι πολύ διαφορετικό από το να ακούς τις ιστορίες, ή να το βλέπεις στην τηλεόραση. Η κοινωνία άλλαξε σε μεγάλο βαθμό, ήρθαν νέες γενιές ανθρώπων πού δεν έζησαν την καταστροφή και όμως η πληγή παραμένει ανοιχτή. Ακόμα και οι νεότεροι άνθρωποι μιλούν με ένα κόμπο στον λαιμό για τα ''κατεχόμενα'', για τα σπίτια και τα χωριά που άφησαν εκεί οι γονείς τους, για τις δύσκολες επισκέψεις τους εκεί, όταν οι δικοί τους βρέθηκαν σαν ξένοι στα σπίτια και στις περιοχές που μεγάλωσαν.
     Οφείλω να ομολογήσω, τόσο καιρό τώρα το θάρρος να πάω ''απέναντι'' δεν το βρήκα ακόμα. Σφίγγομαι αυτόματα όταν κοιτάω απέναντι ή όταν, περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της παλιάς Λευκωσίας αντιλαμβάνεσαι ότι, λίγα μέτρα πιο κάτω η πόλη χωρίζεται ξαφνικά στα δύο. Η ελεύθερη και η "υπό κατοχή" Λευκωσία. Απεχθάνομαι, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις εθνικιστικές κορώνες και τις αντιλήψεις που τις συνοδεύουν, όμως η εικόνα εδώ είναι αποκρουστική ακόμα και για κάποιον όπως εγώ, που θέλει να λέει πως πιστεύει στην ισότητα των λαών και  σε μία δίκαιη λύση του κυπριακού και για τις δύο πλευρές. Αφού καταλαγιάσει η πικρία που αισθάνεσαι μπαίνεις σε μία διαδικασία να μιλήσεις με τους ανθρώπους για την κατάσταση έστω 39 χρόνια μετά. Αν για εμένα δεν είναι εύκολο αυτό, που δεν είμαι από εδώ, φαντάζομαι πόσο πολύ πιο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους που τον πέρασαν όλον αυτόν τον εφιάλτη και τώρα είναι υποχρεωμένοι να ζουν στην νότια πλευρά και να βλέπουν την πατρίδα τους κομμένη στα δύο.
     Όλη αυτή εισαγωγή έχει να κάνει με όλα τα δραματικά που βιώνει ο κυπριακός ελληνισμός τις τελευταίες εβδομάδες. Οι άνθρωποι απελπισμένοι, βλέπουν να χάνουν τους κόπους μιας ζωής. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με  οικονομικές λεπτομέρειες, αφού με αυτές ασχολούνται οι δεκάδες οικονομολόγοι που βγαίνουν στα τοπικά  κανάλια κατά την διάρκεια της ημέρας. Αυτό πού ακούω να λένε οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ.. ''μείναμε μόνοι μας''... Πώς να διαφωνήσεις;
     Η μαμά Ελλάδα ζει στον δικό της κόσμο, στον οποίο βασιλεύει το χάος, η ημιμάθεια και ο λαϊκισμός. Μία βόλτα σε ιστοσελίδες ή blog και μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ικανή να σε πείσει ότι η κρίση πέρα από οικονομική, είναι βαθιά πολιτική και κοινωνική. Η αντιμετώπιση του κυπριακού ζητήματος στην Ελλάδα αποτελεί το απόλυτο ξεγύμνωμα του πολιτικού κόσμου, που αντέδρασε συνολικά λανθασμένα και της διχασμένης ελληνικής κοινωνίας που πάει όπου το πηγαίνει το κύμα. Οι Ελλαδίτες αγαπούν την Κύπρο αλλά την θυμούνται (κακή ώρα) στα δύσκολα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Οι Ρώσοι είπαν ένα ηχηρότατο "ΟΧΙ" και έστειλαν εκ νέου την Κύπρο στα δόντια του Δ.Ν.Τ.
     Διάβασα διάφορες απόψεις αυτές τις μέρες και κάπου πήρε το μάτι μου και εκείνες του Κύπριου Αλκίνοου Ιωαννίδη. Διαφωνώ με κάποια από αυτά  που λέει (είναι π.χ αστείο να ρίχνεις την ευθύνη για την κρίση στα ''σκυλάδικα'', και οι Ισπανοί με τους Πορτογάλους έχουν κρίση κάπου μην χάνουμε και το μέτρο δηλαδή παρασυρόμενοι από άλλα προσωπικά του ο καθένας  θέματα), συμφωνώ με κάποια άλλα. Διάβασα ηθοποιούς, πολίτες, πολιτικούς, όλοι κάτι είχαν να πουν αλλά από μακριά.
     Οι κύπριοι θα τα περάσουν μόνοι τους τα δύσκολα, σιγά σιγά το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι. Μόλις πέρυσι έζησαν μία ακόμα πολύνεκρη τραγωδία, την έκρηξη στο Μαρί. Είναι συνηθισμένοι σε δύσκολες εποχές, πονεμένος λαός που έχει μάθει όμως να ξεπερνά τις δυσκολίες που του παρουσιάζονται με μία δύναμη που σε συγκινεί, ακόμα και αν τους ξέρεις λίγο. Ένα βλέμμα στον δυσθεώρητο Πενταδάκτυλο με την κατοχική σημαία, σου θυμίζουν ότι αυτός ο καθαρά ελληνικός τόπος έχει περάσει και άλλα δύσκολα και όμως στάθηκε όρθιος στα πόδια του, έστω και αν χρειάστηκε σχεδόν όλες τις φορές να το κάνει μόνος του...

TWITTER N.N