''Τα ονειρικά απογεύματα στις αλάνες''....

     Για μερικούς είναι απλά ένα άθλημα, για άλλους ένα κυνηγητό ανάμεσα σε 22 παίχτες. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία η οποία ανήκει σε μας τους εραστές της στρογγυλής θεάς, μιας θεά που η γενιά μου την γνώρισε ασπρόμαυρη (και όχι μοβ και πορτοκαλί που είναι τώρα), που σε κάθε παιχνίδι σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός, δυνατός και νικητής, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αφορμή γι'αυτό το κείμενο ήταν μια εκδρομή στην επαρχεία, όπου στην πλατεία του χωριού είδα πολλούς πιτσιρικάδες μαζεμένους από νωρίς το πρωί να κανονίζουν για το παιχνίδι της ημέρας. Αφού τα αυτοσχέδια τέρματα με τις πέτρες για δοκάρια ήταν έτοιμα,οι αρχηγοί χωρίστηκαν με ποδαράκι για να διαλέξουν εστία και το ματς ξεκίνησε.
     Πάντα όταν βλέπω μπάλα και πιτσιρίκια θέλω να γίνω ένα  μαζί τους, να μπω στο παιχνίδι και να θυμηθώ τα παλιά, τα κατορθώματα της γενιάς μου στις δικές μας αλάνες. Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια μα όταν ακούω το σφύριγμα για την έναρξη η σπίθα για τη νίκη ανάβει και οι παλμοί χτυπάνε τρελά όπως τότε. Κάθε γειτονιά είχε την δικιά της αλάνα ή γηπεδάκι για έδρα και τα ματς κανονίζονταν μέρες πριν από τους αρχηγούς. Όταν το παιχνίδι ήταν σημαντικό για το γόητρο της γειτονιάς,το κλουβί γέμιζε από παιδιά για υποστήριξη και ο καπετάν φασαρίας, Έμπρι, έπαιρνε θέση πάνω στο δέντρο πίσω από το τέρμα γεμίζοντας με ελιές την σφεντόνα του για να καλωσορίσει τους αντιπάλους, δείχνοντας τους ότι θα πέρναγαν δύσκολο απόγευμα. Οι μάχες ήταν δυνατές και οι διαφωνίες για ένα ανάποδο φάουλ ήταν ικανές να δυναμιτίσουν το παιχνίδι. Το ματς συνεχιζόταν με ωραίες φάσεις και από τις δυο ομάδες με συστήματα δουλεμένα μερόνυχτα για να τα μάθουμε, με έξυπνες πάσες και ντρίμπλες με φωνές και με αρκετά σουτ. Σουτ που μερικές φορές ήταν η αφορμή για την προσωρινή διακοπή του παιχνιδιού, καθώς οι λιγότερο τεχνίτες σημάδευαν τα τζάμια της εκκλησίας ή τον απέναντι κήπο του Γαρύφαλλου, και επειδή του χαλούσαμε το μποστανάκι του μας κράταγε την μπάλα για τιμωρία. Η επόμενη μπάλα ερχόταν με καθυστέρηση και αναγκαστικά το ματς θα έπαιρνε παράταση, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να πάρουμε άδεια για καμιά ώρα παραπάνω. Πρώτα στην κυρία Τζένη και μετά στην κυρία Σεβαστή για να τις παρακαλέσουμε να αφήσουν τα πρώτα βιολιά της ομάδας μας λίγο ακόμη. Για το τελικό σκορ υπήρχε μερικές φορές διαμάχη για την διαφορά των γκολ, όμως αυτό που μέτραγε ήταν το παιχνίδι και η προσπάθεια για τη νίκη και έτσι κάθε βράδυ ξεχνούσαμε τις γρατζουνιές και τα σημάδια στα πόδια και στα χέρια, που έτσι και αλλιώς ήταν μόνιμα μέχρι τα 18 μας.
     Είχαμε την τύχη να είμαστε από τις τελευταίες γενιές που τα προλάβαμε, μια γειτονιά ποδοσφαιρόφιλη με ψυχή και δύναμη που κέρδιζε την τεχνική και που μέσα από το ποδόσφαιρο τα ζούσαμε όλα, και χαρές και λύπες.
     Από νωρίς το απόγευμα μέχρι να ακούσουμε τις μανάδες μας να μας φωνάζουν. Αυτή η φωνή της Μαργαρίτας να φωνάζει " Γιώργοοοο νύχτωσε" με το τραβηγμένο όμικρον στο τέλος με είχε κόψει αρκετές φορές πριν από το τελευταίο γκολ της ημέρας. Το πρώτο πράγμα που κάναμε πριν κοιμηθούμε ήταν να βάλουμε την δερμάτινη μπάλα μέσα και να γυαλίσουμε τους παίχτες του SUBUTEO, κάτι που κάνουμε και τώρα και ας φοράμε κουστούμια. Κάτω από αυτά κρύβονται τα σημαδεμένα μας πόδια.
     Τα παιχνίδια στις αλάνες ήταν και είναι μεγάλο σχολείο,εκεί τα μάθαμε όλα, να ακούμε, να νιώθουμε, να κρίνουμε και να παίρνουμε αποφάσεις. Το ποδόσφαιρο σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς, ευχαριστώ τους συνταξιδιώτες μου και αδερφικούς μου φίλους, Μαλλιά και Ψηλό, την οικογένεια, το Φωτάκι, τον Μάνο (που ήταν από τα λίγα ταλέντα της αλάνας) και τους συμπαίχτες μου εκεί στα βουνά..

                                                                                                                                                        επιμέλεια:Γιώργος Σαραφόπουλος