Δύσκολος καιρός για πρότυπα..

   

     Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ και εγώ όπως ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης την υπόθεση Πιστόριους. Σήμερα μάλιστα διάβασα ότι υπάρχει ενδιαφέρον να γίνει ταινία. Αλίμονο, άλλωστε ως γνωστών η ζωή γράφει τα πιο απρόβλεπτα σενάρια τα οποία λατρεύουν, αρχικά να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη και έπειτα, να παρακολουθούν οι Αμερικανοί. Ομολογώ ότι συνειρμικά σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι το πρώτο σοκ για την διεθνή αθλητική κοινωνία.
     Πριν λίγους μήνες ακόμα μία ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο του Χόλιγουντ είχε εξελιχθεί με όλες της τις ανατροπές μπροστά στα μάτια μας. Ο Λανς Άρμστρονγκ υπήρξε για πολλούς ο κορυφαίος αθλητής στην ιστορία της ποδηλασίας. Πέρα από τους πάρα πολλούς τίτλους του ο Αμερικανός υπήρξε τεράστιο σύμβολο, από την στιγμή που ο ίδιος μπόρεσε να νικήσει τον καρκίνο, γεγονός που σε συνδυασμό με τις αθλητικές επιδόσεις του  αλλά και με την δράση του για τους καρκινοπαθείς, τον έκανε  πρότυπο στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων. Η αποκαθήλωση του ήρθε όταν (και ενώ αρχικά το αρνούνταν κατηγορηματικά) αποκαλύφθηκε ότι έκανε συνεχή χρήση απαγορευμένων ουσιών. Ο ίδιος το παραδέχτηκε με δάκρυα στα μάτια  στην δημοφιλέστατη εκπομπή της Όπρα λίγο καιρό αργότερα.
     Ο Πιστόριους από την άλλη κατάφερε πράγματα απίστευτα. Έχτισε, και δικαιολογημένα, τον άθλο ενός υπεραθλητή ο οποίος ξεπέρασε κάθε προσδοκία, έγινε ο πρώτος αθλητής με τεχνητά μέλη που αφού σάρωσε τα πάντα στις παραολυμπιάδες, έτρεξε σε ολυμπιακούς αγώνες και όχι μόνο αυτό, αλλά έτρεξε καλά κόντρα σε όλους και όλα με τεράστια θέληση. Ήρωας και εκείνος για την χώρα του, πρότυπο και αποδεκτής θαυμασμού από ολόκληρη την αθλητική και μη υφήλιο. Η δίκη του περίπτωση αποκαθήλωσης έχει να κάνει με την δολοφονία της αγαπημένης του. Μία περίεργη υπόθεση, τα κίνητρα και τις λεπτομέριες της οποίας δεν είμαστε δικαστές για να αναλύσουμε αφενός, και να κρίνουμε αφετέρου.
     Δεν προσπαθώ σαφώς να ταυτίσω τις δύο ιστορίες μεταξύ τους, άλλωστε κάτι τέτοιο είναι αδύνατον από την στιγμή που καθεμία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Σκέφτομαι όμως ότι στη σημερινή εποχή καταρρέουν τελικά και τα πρότυπα, ανάμεσα στα υπόλοιπα. Και οι δύο υπήρξαν για χρόνια παιδιά θαύματα του αθλητισμού και σύμβολα για όσους αντιμετώπιζαν αντίστοιχα με εκείνους προβλήματα. Και οι δύο βιώνουν με διαφορετικό τρόπο την απόλυτη αποκαθήλωση.
     Δύσκολοι καιροί για τους πραγματικούς ήρωες λοιπόν και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε "κινηματογραφικά" η ίδια η ζωή δεν φαίνεται τελικά να συμπαθεί τόσο τα "HAPPY END" όσο τα συμπαθούν οι αντίστοιχοι χολιγουντιανοί σεναριογράφοι.